या देहाचे काय करू

 

नमस्कार माझा तुला भारता

 तुझी दिव्यगाथा लिहू पाहतो मी खुजे शब्द माझे खुजी व्यक्तता

नव्हे विप्र मी वा नव्हे ब्रह्मज्ञानी नमस्कार माझा तुला भारता ...

युगे कैक गेली तरी संपले ना तुझे तेज रश्मीकरासारखे

तुझ्या पंखमायेवरी लुब्ध आम्ही तुझ्या लाडक्या लेकरासारखे

कळेना कशी काव्यरूपात घ्यावी प्रभो लेखणीने तुझी भव्यता

करावा लिखाणास प्रारंभ कैसा करावी कशी त्यातुनी  सांगता..

तुझी सावली भव्य रत्नाकराची हिमाद्री तुझ्या ठेवला मस्तकी

फुले विंध्यमालेतल्या पर्वतांची जशी गुंफलेली तुझ्या मंचकी

अलंकार देही तशी भिन्न राज्ये तरी संस्कृतीची दिसे साम्यता

अनंतात नावाजली अग्रस्थानी तुझ्या भिन्नतेतील एकात्मता

किती वंश वाडे किती वेष भाषा तुझ्या आत आहेत सामावल्या

नद्या वृक्ष प्राणी तुला देवस्थानी जशा मंत्रमाला तपस्येतल्या

जगी हासते न्यूनता मंदबुद्धी म्हणे एवढे देव का मानता

अशांना जरा सांग मौनातुनी तू इथे देवता हीच शालीनता

गुणी औषधे कैक धातू नि रत्ने जणू मानवाला तुझी देणगी

खरी विश्वशक्ती कुठे शोधताना तुझे नाव ही एकटी वानगी

सहा दिव्य शास्त्रातल्या तंत्रविद्या पुराणे तुझी ज्ञात प्राविण्यता

उभे विश्व झोळीत घेऊन जाते तुझ्या काळजातील औदार्यता

रिपू लाख आले कटू कामनांनी तुझे तेज त्यांनी लुचू पाहिले

घरे जाळली ध्वस्त संसार केला तुझ्या अर्भकाना जिवे मारले

जगी श्रेष्ठ तू धीट तू हिंददेशा तुझे अंश विश्वातली नम्रता

तरी क्रूरतेला पराभूत केले अशी थोर आहे तुझी शांतता..

महादिव्यशक्तीस्थळे जन्मलेली इथे मंत्रसामर्थ्यही निर्मिले

जगी कोणते ना असे शास्त्र आहे जसे वेदवाक्यातुनी जन्मले

तुझे गर्भसंस्कार घेऊन आम्ही जगाला दिली ईश्वरी बंधुता

पुन्हा लाभली फक्त माणूसकीला तुझे नाव घेण्यामुळे मान्यता

अहोरात्र साहित्य निर्माण होते तुझा अंश घेऊन रक्तामधे

जसा देव संचारतो चिंतनाने कुण्या ज्ञानव्याकूळ भक्तामधे

मती अल्प माझी गती शून्य माझी तरी मांडली मी तुझी गूढता

तुला वंदितो आज शब्दातुनी मी नमस्कार माझा तुला भारता...

- संतोष वाटपाडे

लढेन मी

बुलंद निश्चयातुनी स्मरेन आतला हरी 

पुढ्यात ठाकली कधी कठोर संकटे जरी 

परिश्रमातल्या व्यथेत नेहमी हसेन मी 

हरेक संकटासवे लढेन मी लढेन मी ..

पडेन एकटा कधी असून लोक भोवती 

खचायचो न मी जरी कुणी नसेल सोबती  

अव्हेरत्यास , दुश्मनासही सखा म्हणेन मी

हरेक संकटासवे लढेन मी लढेन मी ..

विशाल स्वप्न पाहणे जगास वाटला गुन्हा 

असा गुन्हा करेन जीवनात मी पुन्हा पुन्हा 

कधी पडायचे कधी उठायचे शिकेन मी 

हरेक संकटासवे लढेन मी लढेन मी ..

नशीब धीर पाहण्या असेल घेत चाचणी

कधी फुटेल हुंदका कधी भिजेल पापणी 

जटील चक्रव्यूह पार सर्वदा करेन मी

हरेक संकटासवे लढेन मी लढेन मी ..

कधी नसेल चालण्यास पायवाट एकही

असून पंख कैकदा जमायची न झेपही

हजारदा पडूनही उठेन मी जगेन मी 

पराभवास डावलून जिंकण्या.. लढेन मी 

- संतोष वाटपाडे

मृत्यू हा पर्याय नव्हे

पराभवाच्या दुःखावरती मृत्यू हा पर्याय नव्हे

हरणे बिरणे जीवनातला शेवटचा अध्याय नव्हे ... 

फार काळ एका जागेवर थांबत नसते संपत्ती 

कर्माच्या मोबदल्यामधून मिळते गरिबी श्रीमंती

भाळी लिहिला नियतीने पण गरिबी हा अन्याय नव्हे

हरणे बिरणे जीवनातला शेवटचा अध्याय नव्हे ..

गरीब वा श्रीमंत असू द्या नियतीची आहेत पिले

जे जे घडते योग्यच घडते नियती करते तेच भले

तिने दिलेला निर्णय म्हणजे दारिद्र्याची हाय नव्हे

हरणे बिरणे जीवनातला शेवटचा अध्याय नव्हे....

व्यवसायांचे कर्ज असो वा कर्तव्यांचा भार असो

नात्यांचे तुटणे विस्कटणे वा पाठीवर वार असो

फास घेउनी.. परिवारावर जो होतो तो न्याय नव्हे

हरणे बिरणे जीवनातला शेवटचा अध्याय नव्हे....

हसणारे हसतील हसू द्या ...तेही हवेच प्रगतीला

सच्चे असतिल मित्र आपले धावत येतिल मदतीला

मनगटातली जिद्द पाहिजे डगमगणारा पाय नव्हे

हरणे बिरणे जीवनातला शेवटचा अध्याय नव्हे...

- संतोष वाटपाडे

लढेन मी

 

मृत्यू हा पर्याय नव्हे