जास्वंद

तू मत्त लालसर काया जास्वंदीची
मी तृषार्त सागर बघतो वाट नदीची
सुस्तावत पडल्या इथल्या काजळराती
ये विरहफ़ुलांची रचली रास कधीची..

आसक्त तनाची ओंजळ भरुनी बसलो
स्वप्नांच्या उत्कट डोही अर्धा धसलो
खांद्यावर फिरला कसला मोरपिसारा
मी वळलो मागे..फ़सलो नकळत हसलो...

नेसून तमाची साडी.. जळते समई
वार्‍याची फुंकर येते नाजुक समयी
उंचावत जाते ज्योत पुन्हा थरथरते
खेचते तनुला व्याकुळ चंचल तनयी...

चांदण्यात नाभी दिसते निशीगंधेची
वल्कले सुकवते ती निजल्या संध्येची
पाहून तिला मज तुझी आठवण येते
मी वृंदावन ...तू पायवाट राधेची...

श्वासांची तुंबळ युद्धे चिंब रणावर
ताबा नाही माझा बेशिस्त मनावर
मी कोसळेल हिमशिखरावरुन आता
ये मैफलीत..मी मद्यधुंद.. तू सावर..

-- संतोष